«چطور به اینجا رسیدم، چطور امکان پذیر است چنین گندی زده باشم؟!» این مکالمات ذهنی، بخاطر مفرط از ما پیش آمده است. همه ٔ ما اشتباهاتی مرتکب شده ایم و تصمیم های غلطی گرفته ایم که گاهی پیامدهای پرهزینه ای داشته اند. خودبخشودگی خواه بخشیدن خودمان، به این معنی است که بتوانیم خودمان را به فکر کردن این اشتباهات و تصمیم های لغزش ببخشیم. در این مطلب به شما می گوییم چرا خودبخشودگی مهم است، چطور از دشواری آن بکاهیم و بوسیله مردم های شادتری تبدیل شویم.
حتما بخوانید:چگونه خود را خودی داشته باشیم؟۵ متد مفید و طرز کار برای فراموش کردن گذشته و خاطرات تلخ زندگیچگونه افکار سلبی را از خود دور کنیم؟
اوضاع همیشه پیاده شدن وفق مراد پیش نمی رود. کارها و اعمال ما قدیم بازتابی از خویشتن پا بر جا ما نیستند، این جریان در مورد دیگران هم چاکری می یواش. با این حال، گذشت دیگران معمولا آسان تر از بخشیدن خودمان است. گویا ما آنقدر که بوسیله خودمان رقیق می گیریم، تو تک سایرین سخت گیری نمی کنیم! اما فراموش نکنید آن نعوظ که «روپی کاپور» شاعر کانادایی هندی تبار می گوید: «برای تداوی زخم، باید به آن رسیدگی و نوازشش کنید!» چرا خودبخشودگی وقار دارد؟
پیاده شدن مبنای نظر کارشناسان، گذشت اضطراب را کاهش می دهد که نتیجهٔ آن استقامت جهیز امن بدن است. بخشیدن، بلای ناگهانی ها و اختلالات روانی قرین ملالت و اضطراب را باثبات می دهد، با کاهش هیبت و استواری سلامتی قلب، به تقویت سلامت اشتراکی بدن منجر می شود.
این روزها که قلق و رنجش این قدر گشاد و همه گیر است، با بخشیدن خودمان بوسیله بهبود و حفظ سلامتی خود دستیار می کنیم. چنانچه راهی برای بخشیدن خودمان و دیگران پیدا نکنیم، گرفتار نگرانی و خودخوری می شویم.
گاهی ما فراگیری های دردناکی از زندگی می گیریم. ولی قرار نیست با استمرار این درد، پیوسته خودمان را عذاب دهیم. این درد لزوما بزرگ و مبهم حلق. همین که از اشتباه مان نمی گذریم و رهایش نمی کنیم، مایهٔ درد و رنج است. اشتباهی که شاید ناخودآگاه هم نباشد؛ ممکن است بدانیم چرا این طور تصمیمی گرفتیم، و این گاهی وضعیت را دردناک تر بی قراری می درنگ.
باید بدانیم بیزاری از خودمان، هیچگاه سودی ندارد، درحالی که خودبخشودگی مزیت های بسیاری دارد. نخستین قدم بخاطر بخشیدن خودمان پرسیدن این سؤال است: چرا اشتباه کردم؟
اشتباه کردن و گرفتن تصمیم های غلط، هیچ ربطی به اینکه چه کسی هستیم و می توانیم به چه کسی تغییر شویم، ندارد. اشتباهات ما نباید از ارزشی که برای خودمان قائلیم، بکاهند!
ما انسانیم. هر انسانی سهو می کند! ما به دلایل گوناگون برخی کارها را ادا می دهیم. نکتهٔ کلیدی یافتن برهان عمل کارهاست. با اطلاع دلیل، می فهمیم چطور بوسیله این خال رسیدیم و می توانیم دربارهٔ ادامهٔ مسیر تصمیم بگیریم. خودبخشودگی در آشفتگی و شرایط ناگوار
گاهی با پذیرش آشفتگی ای که ایجاد کرده ایم، آسیب پذیری ما بیشتر بخاطر عزیزان مان آشکار می شود. این امر ممکن است منجر به افشای حقایق اساسی رطوبت درباره ما شود و نتایج مهم تری برای ما داشته باشد؛ وقتی می پذیریم که طولانی نیستیم، دیگران راحت تر با ما ارتباط برقرار می کنند و ما را قوی زیرفون می بینند.
گاهی یک عذرخواهی ساده، تأییدی است کنار پاسخگو بودن و اینکه با وجود تقلایمان قدرتمند و استوار هستیم. «معذرت می خوام، مجاهدت می کنم تکرار کنم» شروع خوبی است. این بوسیله انتزاعی این حلق که همه چیز بی نقص ونقص خواهد وجود اما نشانهٔ این است که می توانیم (و می خواهیم) برای ترمیم و گشایش وضعیت موجود مجاهدت کنیم.
استحکام درون آشفتگی، یعنی ما تو برابر سایرین و خودمان وانمود نمی کنیم که اوضاع روبه گونه است؛ یعنی ما پای عمل و باورمان می ایستیم، یعنی کم اندک علاج می شویم و آرام می گیریم.
شعار پایانی، ول کردن گذشته است. رهاکردن یعنی خودمان را به خاطر آنچه نمی دانستیم و آنچه به گمان مان باید (یا نباید) عمل می دادیم، کمبودها و اشتباهات مان ببخشیم اما هم زمان دست از پاسخ گو بودن نکشیم.
در این مسیر، باید اشتباه را شناسایی کنیم، غرض بگیریم دیگر آن را اعاده نکنیم و مسئولیت آسیب ها و خسارت های خلق شده را به عهده بگیریم. باید دست از سرزنش کردن خودمان برداریم. این مهارتی شاق است که در عبور زمان به مشت می آید ولی این اشکال بوسیله صلح و صفا مان و بازگشت بوسیله وضعیت معمولی می ارزد.
گاهی خودبخشودگی به معنی یافتن خوشی به جای هم است. با رهاکردن یاد می گیریم که عمر کنیم. گاهی افسوس و پشیمانی طبیعی ست اما قرار نیست همیشگی زندگی را درون حزن و پشیمانی سپری کنیم.
بعضی وقت ها شاید لازم باشد خودمان را نه به خاطر انجام حکم اشتباه، بلکه بوسیله خاطر انجام فقره درست ببخشیم؛ کار درستی که از پیش می دانستیم با هزینهٔ گزافی همراه است اما مایل بوسیله انجامش بودیم! ۴ مانور برای خودبخشودگی و داشتن عمر مسرور
سؤال بنیادی این است که چطور خودمان را ببخشیم؟ مهربان باشیم. مهر را امتحان کنیم! ۱. خودمهرورزی داشته باشیم
خودمهروزی یعنی با خودمان همدلی کنیم، اندوه دلانه با خودمان صحبت کنیم. خودمهرورزی پیش احتیاج خودعشق ورزی است؛ عنصری که تقریبا بخاطر هر چیزی درون زندگی لازم است. اگر بتوانیم خودمان را شبیه بهترین دوست مان ببینیم، با عشق و مهربانی با خودمان صحبت کنیم و خودمان را داخل رجحان راحتی بدهیم، یعنی اعتقاد داریم که ارزشمند هستیم. – مگان هیل، فصیح درمانگر ابونمان گذاری در Facebook تعهد پرداخت گذاری در Twitter
درون مقایسه با خودمان، ما معمولا با دیگران مهربانانه تر اقدام می کنیم. کافی ست با خودمان رئوف تر باشیم. اگر تو خودگویی تان درون حال ملامت کردن خودتان هستید، از خود بپرسید «اگر این اتفاق در مورد شخص دیگری افتاده بود، چه فکری می کردم؟ آیا همین احساس را در مورد آنها داشتم؟» همان مهر و همدلی را که نسبت به دیگران مدال می دهید، نثار خودتان کنید.
احساس شرم زدگی بخشی از روند درمان است و باعث می شود در آینده هشیارانه بوسیله دنبال طرز هایی برای انجام بهتر کارها و اجتناب از مغلوط باشیم. همچنین معاون می کند هنگام غرض گیری های دشوار، بتوانیم نتایج و پیامدها را بپذیریم. اما بدانید که برای ابداع تغییرات چشمگیر، نمی توانیم پیوسته با اضطراب و شرم عمر کنیم. درواقع در چنین وضعیتی نمی توانیم تغییر عظمت ساختن کنیم! ۲. احساس لواط را از خودمان دور کنیم
احساس گناه نه عزب کمکی به بهبود وضعیت خواه تقویت خودمان نمی کند، بلکه روح مان را فرسوده می کند. شاید برای مدتی کوتاه و پس از ارزیابی خودمان، مؤثر باشد اما تو نهایت ما مردم هستیم و نیاز به همدلی و مهربانی داریم. عاطفه لواط باعث می شود، آنچه را حاجت به تحول دارد خبر کنیم اما این دریافتن نباید تو مان ماندگار شود!
احساس گناه امکان پذیر است باعث شود گمان کنیم به اندازهٔ کافی خوب یا شایسته بخشیده شدن نیستیم، درنتیجه نمی توانیم به زندگی طبیعی مان برگردیم و به جایگاهی که توانایی و شایستگی اش را داریم، برسیم.
اگر خاطرخواهی می ورزیم، باید آن را نثار خودمان بی آرامی بکنیم. حتی چنانچه انقراض خورده هستیم باید بدانیم که ارزشمند و کسی را عزیز خطاب کردن خاطرخواهی هستیم. نگذارید احساس گناه، مرحمت را تو درون تان خاموش کند، موجب و نیرویتان را بخاطر عمر از بین ببرد و شادی شما را نابود کند. ۳. یاری گر سایرین باشیم
رنج ها و زخم های ما می توانند دلیلی باشند برای انجام کارهای خیر بیشتر، حتی اگر نتوانیم اوضاع را روبه وضع کنیم. این دردها و رنج ها، تحصیل هایی هستند که فراگرفته ایم. ما می توانیم خودمان را ببخشیم و هم زمان بوسیله دیگران غصه دستیار کنیم. دستیار های ما عزب به امور صدقه محدود نمی شوند، تصمیم گیری بهتر ما می تواند حکم خیر باشد. می توانیم به نیازمندان کمک کنیم. فعالیت داوطلبانه داشته باشیم، کسانی را که عاطفه تنهایی می کنند، همراهی کنیم، به درد بیرونی مردم ها گوش دهیم. با کمک به دیگران، به تدریج خودمان را می بخشیم.
درواقع، با کمک به دیگران برای گذر از موقعیت های دشوار و دردناک، راهی برای عبور از اشکال ها و دردهای خودمان مشخص می کنیم. گوهر این است که ما همان گونه که به سایرین معاون می کنیم، می توانیم و باید به خودمان کمک کنیم! ما با شنیدن درد بیرونی دیگران دربارهٔ کوتاهی ها و شکست هایشان، توجه، آسودگی، تیمار دردی، بخشش و عشقی را نثارشان می کنیم که اغلب از خودمان دریغ می کنیم!
بنابراین روبرو است که می دانیم چه باید بکنیم. کافی ست همان مهربانی و بخششی را که سخاوتمندانه بوسیله سایرین ارائه می کنیم، به خودمان پیشکش کنیم.
پس برای اینکه دوباره به عمر برگردیم، به دیگران معاون می کنیم. با نشان دادن خوش نویسی به دیگران، گونه خودمان را هم محسوس می کنیم. خواهید دید که این گونه، عفو خودتان ساده تر می شود. ۴. درونیات مان را آشکار کنیم
برای رسیدن بوسیله آرامش، می توانیم دربارهٔ آسیب پذیری هایمان با دیگران صحبت کنیم. بهتر است بوسیله نکات و رویدادهایی که توجه سایرین را جلب می کنند، اشاره کنیم؛ مانند روشی که مددجوها در جلسات گروهی حمایت گر مشابه جلسات معتادان گمنام، از خودشان می گویند. دوست داریم سایرین چه چیزی از ما بدانند؛ همان را بگوییم. این متد هم آنها ما را می شناسند و غم ما حساسیت بهتری از خودمان پیدا می کنیم! تو نتیجهٔ این حس بهتر، یاد می گیریم نقاظ شکست مان را آشکار کنیم درحالی که توانمندی هایمان را خبر می کنیم.
قرار نیست حرف هایمان را همه جا با صدای بلند جار بزنیم. کافی است چند نفری از اطرافیان مان، از وضعیت ما و احساسات مان باخبر باشند. آشکارسازی نیازمند شهامت است؛ هرچند ممکن است متد حل نباشد ولی گامی بخاطر شروع است. در این دست خط دیگران می توانند افکار و فرضیات نادرست ما را وقوف و گوشزد کنند. شاید بوسیله پندار اشتباه مان مرجح عتاب باشیم، شاید هم نباشیم اما به هرحال با ادامهٔ سرزنش خودمان زندگی سازنده ای نخواهیم داشت. می توانید رفتارتان را دگرگونی دهید و حزن زمان خودتان را ببخشید. – بورلی اِنگل، رسا شناس وجه اشتراک مجله گذاری در Facebook اشتراک گذاری درون Twitter
ما می توانیم، اعمال، حالت و برخوردمان با دیگران را اصلاح و هم زمان تمرین خودبخشودگی کنیم. بوسیله عبارتی می توانیم پاسخ گو باشیم و غم زمان از لول رو به جلو و پیشرفت، باز نمانیم.
در هنگام پیش روی، امکان پذیر است دانا شویم برخی همراهی مان نمی کنند. ممکن است آنها هنوز آمادهٔ این فقره نباشند. حزن چنان که پیش می رویم و آسیب ها را جبران می کنیم، می توانیم راه های بهتری بخاطر همراه کردن دیگران رک کنیم! حتی، با اطمینان می گویم، می توانیم به شادی و خشنودی برسیم! سخن پایانی
برای پیشرفت، مانند خیلی از کارها، باید پرعضله باشیم. تصرف این اقتدار هرقدر دشوار، بهتر از این است که خودمان را به درد و رنج ببازیم! با درک اینکه ارزشمند هستیم، می توانیم با شادی و رضایت به جلو پیش برویم.
درون این لمحه و پس از قرائت کردن این مطلب، شاید هنوز هم وسواس و تردیدهایی داشته باشید اما بدانید که هر چه بیشتر به خودتان عشق بورزید، دم های شاد بیشتری خواهید داشت. با سپردن خودمان بوسیله عشق، به آرامش می رسیم. عشقی که حتی تو شکست ها و کمبودها می توانیم آن را پیدا کنیم.
وقتی بپذیرم که ما مردم هستیم، انسانی که فراتر از کارها و اعمالش است، انسانی که همان گونه که هست کامل و کافی است، خودبخشودگی برای مان آسان خواهد بود.
شما چطور با اشتباهات تان پیاده شدن می آیید؟ آیا به خودتان خاطرخواهی می ورزید؟ آیا پس از هر شکست، «من شایستگی ندارم» به واگویهٔ معنی تان تبدیل می شود؟ خواه با اطمینان بوسیله خودتان برای جبران و گشایش تلاش می کنید؟ از تجربه هایتان برای ما بگویید. در ادامه بخوانید: چگونه به خودمان افتخار کنیم؟
مجموعه صوتی مثبت اندیشی و شادی مثبت اندیشی را به خویشتن هدیه دهید. چیزی که متجاوز از همگی برای خوشبختی به آن حاجت داریم.
مشاهده محصول
حتما بخوانید:چگونه خود را خودی داشته باشیم؟۵ متد مفید و طرز کار برای فراموش کردن گذشته و خاطرات تلخ زندگیچگونه افکار سلبی را از خود دور کنیم؟
اوضاع همیشه پیاده شدن وفق مراد پیش نمی رود. کارها و اعمال ما قدیم بازتابی از خویشتن پا بر جا ما نیستند، این جریان در مورد دیگران هم چاکری می یواش. با این حال، گذشت دیگران معمولا آسان تر از بخشیدن خودمان است. گویا ما آنقدر که بوسیله خودمان رقیق می گیریم، تو تک سایرین سخت گیری نمی کنیم! اما فراموش نکنید آن نعوظ که «روپی کاپور» شاعر کانادایی هندی تبار می گوید: «برای تداوی زخم، باید به آن رسیدگی و نوازشش کنید!» چرا خودبخشودگی وقار دارد؟
پیاده شدن مبنای نظر کارشناسان، گذشت اضطراب را کاهش می دهد که نتیجهٔ آن استقامت جهیز امن بدن است. بخشیدن، بلای ناگهانی ها و اختلالات روانی قرین ملالت و اضطراب را باثبات می دهد، با کاهش هیبت و استواری سلامتی قلب، به تقویت سلامت اشتراکی بدن منجر می شود.
این روزها که قلق و رنجش این قدر گشاد و همه گیر است، با بخشیدن خودمان بوسیله بهبود و حفظ سلامتی خود دستیار می کنیم. چنانچه راهی برای بخشیدن خودمان و دیگران پیدا نکنیم، گرفتار نگرانی و خودخوری می شویم.
گاهی ما فراگیری های دردناکی از زندگی می گیریم. ولی قرار نیست با استمرار این درد، پیوسته خودمان را عذاب دهیم. این درد لزوما بزرگ و مبهم حلق. همین که از اشتباه مان نمی گذریم و رهایش نمی کنیم، مایهٔ درد و رنج است. اشتباهی که شاید ناخودآگاه هم نباشد؛ ممکن است بدانیم چرا این طور تصمیمی گرفتیم، و این گاهی وضعیت را دردناک تر بی قراری می درنگ.
باید بدانیم بیزاری از خودمان، هیچگاه سودی ندارد، درحالی که خودبخشودگی مزیت های بسیاری دارد. نخستین قدم بخاطر بخشیدن خودمان پرسیدن این سؤال است: چرا اشتباه کردم؟
اشتباه کردن و گرفتن تصمیم های غلط، هیچ ربطی به اینکه چه کسی هستیم و می توانیم به چه کسی تغییر شویم، ندارد. اشتباهات ما نباید از ارزشی که برای خودمان قائلیم، بکاهند!
ما انسانیم. هر انسانی سهو می کند! ما به دلایل گوناگون برخی کارها را ادا می دهیم. نکتهٔ کلیدی یافتن برهان عمل کارهاست. با اطلاع دلیل، می فهمیم چطور بوسیله این خال رسیدیم و می توانیم دربارهٔ ادامهٔ مسیر تصمیم بگیریم. خودبخشودگی در آشفتگی و شرایط ناگوار
گاهی با پذیرش آشفتگی ای که ایجاد کرده ایم، آسیب پذیری ما بیشتر بخاطر عزیزان مان آشکار می شود. این امر ممکن است منجر به افشای حقایق اساسی رطوبت درباره ما شود و نتایج مهم تری برای ما داشته باشد؛ وقتی می پذیریم که طولانی نیستیم، دیگران راحت تر با ما ارتباط برقرار می کنند و ما را قوی زیرفون می بینند.
گاهی یک عذرخواهی ساده، تأییدی است کنار پاسخگو بودن و اینکه با وجود تقلایمان قدرتمند و استوار هستیم. «معذرت می خوام، مجاهدت می کنم تکرار کنم» شروع خوبی است. این بوسیله انتزاعی این حلق که همه چیز بی نقص ونقص خواهد وجود اما نشانهٔ این است که می توانیم (و می خواهیم) برای ترمیم و گشایش وضعیت موجود مجاهدت کنیم.
استحکام درون آشفتگی، یعنی ما تو برابر سایرین و خودمان وانمود نمی کنیم که اوضاع روبه گونه است؛ یعنی ما پای عمل و باورمان می ایستیم، یعنی کم اندک علاج می شویم و آرام می گیریم.
شعار پایانی، ول کردن گذشته است. رهاکردن یعنی خودمان را به خاطر آنچه نمی دانستیم و آنچه به گمان مان باید (یا نباید) عمل می دادیم، کمبودها و اشتباهات مان ببخشیم اما هم زمان دست از پاسخ گو بودن نکشیم.
در این مسیر، باید اشتباه را شناسایی کنیم، غرض بگیریم دیگر آن را اعاده نکنیم و مسئولیت آسیب ها و خسارت های خلق شده را به عهده بگیریم. باید دست از سرزنش کردن خودمان برداریم. این مهارتی شاق است که در عبور زمان به مشت می آید ولی این اشکال بوسیله صلح و صفا مان و بازگشت بوسیله وضعیت معمولی می ارزد.
گاهی خودبخشودگی به معنی یافتن خوشی به جای هم است. با رهاکردن یاد می گیریم که عمر کنیم. گاهی افسوس و پشیمانی طبیعی ست اما قرار نیست همیشگی زندگی را درون حزن و پشیمانی سپری کنیم.
بعضی وقت ها شاید لازم باشد خودمان را نه به خاطر انجام حکم اشتباه، بلکه بوسیله خاطر انجام فقره درست ببخشیم؛ کار درستی که از پیش می دانستیم با هزینهٔ گزافی همراه است اما مایل بوسیله انجامش بودیم! ۴ مانور برای خودبخشودگی و داشتن عمر مسرور
سؤال بنیادی این است که چطور خودمان را ببخشیم؟ مهربان باشیم. مهر را امتحان کنیم! ۱. خودمهرورزی داشته باشیم
خودمهروزی یعنی با خودمان همدلی کنیم، اندوه دلانه با خودمان صحبت کنیم. خودمهرورزی پیش احتیاج خودعشق ورزی است؛ عنصری که تقریبا بخاطر هر چیزی درون زندگی لازم است. اگر بتوانیم خودمان را شبیه بهترین دوست مان ببینیم، با عشق و مهربانی با خودمان صحبت کنیم و خودمان را داخل رجحان راحتی بدهیم، یعنی اعتقاد داریم که ارزشمند هستیم. – مگان هیل، فصیح درمانگر ابونمان گذاری در Facebook تعهد پرداخت گذاری در Twitter
درون مقایسه با خودمان، ما معمولا با دیگران مهربانانه تر اقدام می کنیم. کافی ست با خودمان رئوف تر باشیم. اگر تو خودگویی تان درون حال ملامت کردن خودتان هستید، از خود بپرسید «اگر این اتفاق در مورد شخص دیگری افتاده بود، چه فکری می کردم؟ آیا همین احساس را در مورد آنها داشتم؟» همان مهر و همدلی را که نسبت به دیگران مدال می دهید، نثار خودتان کنید.
احساس شرم زدگی بخشی از روند درمان است و باعث می شود در آینده هشیارانه بوسیله دنبال طرز هایی برای انجام بهتر کارها و اجتناب از مغلوط باشیم. همچنین معاون می کند هنگام غرض گیری های دشوار، بتوانیم نتایج و پیامدها را بپذیریم. اما بدانید که برای ابداع تغییرات چشمگیر، نمی توانیم پیوسته با اضطراب و شرم عمر کنیم. درواقع در چنین وضعیتی نمی توانیم تغییر عظمت ساختن کنیم! ۲. احساس لواط را از خودمان دور کنیم
احساس گناه نه عزب کمکی به بهبود وضعیت خواه تقویت خودمان نمی کند، بلکه روح مان را فرسوده می کند. شاید برای مدتی کوتاه و پس از ارزیابی خودمان، مؤثر باشد اما تو نهایت ما مردم هستیم و نیاز به همدلی و مهربانی داریم. عاطفه لواط باعث می شود، آنچه را حاجت به تحول دارد خبر کنیم اما این دریافتن نباید تو مان ماندگار شود!
احساس گناه امکان پذیر است باعث شود گمان کنیم به اندازهٔ کافی خوب یا شایسته بخشیده شدن نیستیم، درنتیجه نمی توانیم به زندگی طبیعی مان برگردیم و به جایگاهی که توانایی و شایستگی اش را داریم، برسیم.
اگر خاطرخواهی می ورزیم، باید آن را نثار خودمان بی آرامی بکنیم. حتی چنانچه انقراض خورده هستیم باید بدانیم که ارزشمند و کسی را عزیز خطاب کردن خاطرخواهی هستیم. نگذارید احساس گناه، مرحمت را تو درون تان خاموش کند، موجب و نیرویتان را بخاطر عمر از بین ببرد و شادی شما را نابود کند. ۳. یاری گر سایرین باشیم
رنج ها و زخم های ما می توانند دلیلی باشند برای انجام کارهای خیر بیشتر، حتی اگر نتوانیم اوضاع را روبه وضع کنیم. این دردها و رنج ها، تحصیل هایی هستند که فراگرفته ایم. ما می توانیم خودمان را ببخشیم و هم زمان بوسیله دیگران غصه دستیار کنیم. دستیار های ما عزب به امور صدقه محدود نمی شوند، تصمیم گیری بهتر ما می تواند حکم خیر باشد. می توانیم به نیازمندان کمک کنیم. فعالیت داوطلبانه داشته باشیم، کسانی را که عاطفه تنهایی می کنند، همراهی کنیم، به درد بیرونی مردم ها گوش دهیم. با کمک به دیگران، به تدریج خودمان را می بخشیم.
درواقع، با کمک به دیگران برای گذر از موقعیت های دشوار و دردناک، راهی برای عبور از اشکال ها و دردهای خودمان مشخص می کنیم. گوهر این است که ما همان گونه که به سایرین معاون می کنیم، می توانیم و باید به خودمان کمک کنیم! ما با شنیدن درد بیرونی دیگران دربارهٔ کوتاهی ها و شکست هایشان، توجه، آسودگی، تیمار دردی، بخشش و عشقی را نثارشان می کنیم که اغلب از خودمان دریغ می کنیم!
بنابراین روبرو است که می دانیم چه باید بکنیم. کافی ست همان مهربانی و بخششی را که سخاوتمندانه بوسیله سایرین ارائه می کنیم، به خودمان پیشکش کنیم.
پس برای اینکه دوباره به عمر برگردیم، به دیگران معاون می کنیم. با نشان دادن خوش نویسی به دیگران، گونه خودمان را هم محسوس می کنیم. خواهید دید که این گونه، عفو خودتان ساده تر می شود. ۴. درونیات مان را آشکار کنیم
برای رسیدن بوسیله آرامش، می توانیم دربارهٔ آسیب پذیری هایمان با دیگران صحبت کنیم. بهتر است بوسیله نکات و رویدادهایی که توجه سایرین را جلب می کنند، اشاره کنیم؛ مانند روشی که مددجوها در جلسات گروهی حمایت گر مشابه جلسات معتادان گمنام، از خودشان می گویند. دوست داریم سایرین چه چیزی از ما بدانند؛ همان را بگوییم. این متد هم آنها ما را می شناسند و غم ما حساسیت بهتری از خودمان پیدا می کنیم! تو نتیجهٔ این حس بهتر، یاد می گیریم نقاظ شکست مان را آشکار کنیم درحالی که توانمندی هایمان را خبر می کنیم.
قرار نیست حرف هایمان را همه جا با صدای بلند جار بزنیم. کافی است چند نفری از اطرافیان مان، از وضعیت ما و احساسات مان باخبر باشند. آشکارسازی نیازمند شهامت است؛ هرچند ممکن است متد حل نباشد ولی گامی بخاطر شروع است. در این دست خط دیگران می توانند افکار و فرضیات نادرست ما را وقوف و گوشزد کنند. شاید بوسیله پندار اشتباه مان مرجح عتاب باشیم، شاید هم نباشیم اما به هرحال با ادامهٔ سرزنش خودمان زندگی سازنده ای نخواهیم داشت. می توانید رفتارتان را دگرگونی دهید و حزن زمان خودتان را ببخشید. – بورلی اِنگل، رسا شناس وجه اشتراک مجله گذاری در Facebook اشتراک گذاری درون Twitter
ما می توانیم، اعمال، حالت و برخوردمان با دیگران را اصلاح و هم زمان تمرین خودبخشودگی کنیم. بوسیله عبارتی می توانیم پاسخ گو باشیم و غم زمان از لول رو به جلو و پیشرفت، باز نمانیم.
در هنگام پیش روی، امکان پذیر است دانا شویم برخی همراهی مان نمی کنند. ممکن است آنها هنوز آمادهٔ این فقره نباشند. حزن چنان که پیش می رویم و آسیب ها را جبران می کنیم، می توانیم راه های بهتری بخاطر همراه کردن دیگران رک کنیم! حتی، با اطمینان می گویم، می توانیم به شادی و خشنودی برسیم! سخن پایانی
برای پیشرفت، مانند خیلی از کارها، باید پرعضله باشیم. تصرف این اقتدار هرقدر دشوار، بهتر از این است که خودمان را به درد و رنج ببازیم! با درک اینکه ارزشمند هستیم، می توانیم با شادی و رضایت به جلو پیش برویم.
درون این لمحه و پس از قرائت کردن این مطلب، شاید هنوز هم وسواس و تردیدهایی داشته باشید اما بدانید که هر چه بیشتر به خودتان عشق بورزید، دم های شاد بیشتری خواهید داشت. با سپردن خودمان بوسیله عشق، به آرامش می رسیم. عشقی که حتی تو شکست ها و کمبودها می توانیم آن را پیدا کنیم.
وقتی بپذیرم که ما مردم هستیم، انسانی که فراتر از کارها و اعمالش است، انسانی که همان گونه که هست کامل و کافی است، خودبخشودگی برای مان آسان خواهد بود.
شما چطور با اشتباهات تان پیاده شدن می آیید؟ آیا به خودتان خاطرخواهی می ورزید؟ آیا پس از هر شکست، «من شایستگی ندارم» به واگویهٔ معنی تان تبدیل می شود؟ خواه با اطمینان بوسیله خودتان برای جبران و گشایش تلاش می کنید؟ از تجربه هایتان برای ما بگویید. در ادامه بخوانید: چگونه به خودمان افتخار کنیم؟
مجموعه صوتی مثبت اندیشی و شادی مثبت اندیشی را به خویشتن هدیه دهید. چیزی که متجاوز از همگی برای خوشبختی به آن حاجت داریم.
مشاهده محصول
- ۹۸/۰۴/۲۳